Technika IchimokuGiełda, podróże i książki oczami inwestora :-)

Dawno nie było nic z wpisów o tematyce patriotycznej, także czas to nadrobić. Dziś mija 72 rocznica wydarzeń znanych jako potyczka w Lesznie. Pomimo zakończenia II Wojny Światowej, jak to zawsze bywa w krajach okupowanych, na terenie naszego kraju pozostawały liczne oddziały radzieckie, które miały pilnować, by marionetkowe władze PRL wykonywały to, co do wasala należy. Co gorsza sowieci przemieszczali się swobodnie po terytorium naszego kraju, rabując, gwałcąc i zabijając dla zabawy, w celu demonstracji siły. Nawet przy jawnych i ciężkich przestępstwach nie podlegali naszym sądom, a od swoich radzieckich przełożonych otrzymywali medale.

Z taką grupą podróżował Feliks Lis, z zawodu krawiec. Wśród nich przebywała piękna 21-latka, która korzystając z upojenia alkoholowego żołnierzy, po cichu błagała o pomoc. Została wbrew swej woli uprowadzona z dzieckiem, które sowieci porzucili na dworcu, a ją wieźli ze sobą do jednostki. Była to Zofia Rojuk.

Feliks Lis natychmiast powiadomił o tym konduktora, a ten Służbę Ochrony Kolei i inne służby. Nic to nie dało, a interweniujący kapral usłyszał: „uchodzi Poliaki, bo was pozastrzelam”. Poinformowano wtedy leszczyński garnizon Wojska Polskiego, gdzie dyżur pełnił 22-letni podporucznik Jerzy Przerwa, posiadający liczne odznaczenia wojskowe, w tym jedno za zdobycie Berlina.

Był jednym z wielu żołnierzy rozczarowanych sytuacją w kraju i biernością robiących zawrotne kariery partyjnych dygnitarzy czy milicjantów, którzy Sowietów traktowali jak „święte krowy”, byle by tylko ich kariery rozwijały się dynamicznie (oraz kariery ich dzieci obsadzanych na państwowych stanowiskach). Każde nieposłuszeństwo mogło źle się skończyć.

Jednak Jerzy Przerwa się tym nie przejmował. Żadne obce mocarstwo nie będzie nim dyrygować w jego kraju. Miał swój honor. Nie pozwolił zostawić na śmierć kobiety, która zginęłaby w zbiorowym gwałcie. Natychmiast kazał usunąć wszystkich cywili z dworca w Lesznie i naładować broń poprzez wprowadzenie kuli, gdyż nie posiadali broni automatycznej.

Gdy nadjechał pociąg, Jerzy Przerwa nakazał swojemu oddziałowi blokadę dworca, a sam poszedł do dowódcy sowietów z prośbą o dokumenty, na podstawie których przetrzymują kobietę.

W między czasie żołnierze radzieccy otworzyli z znienacka ogień z broni automatycznej do Polaków. Wiedzieli, że są bezkarni i nikt im nie może nic zrobić. Jednak przeliczyli się. Nasi rodacy nie dali się zaskoczyć i odstrzelili od razu głównych napastników. Kolejni zmarli z odniesionych ran. Naszych nie dosięgła kula, a po starciu naliczono kilkadziesiąt otworów po ataku wroga.

Finał tego wszystkiego był tragiczny. Zofia została zesłana na Syberię, a na żołnierzy czekał proces, gdzie prokuratorem został słynący z zajadłego walczenia o wyroki śmierci Maksymilian Lifsches, a przewodniczącym składu sędziowskiego był inny Żyd, Franciszek Szeliński.

Proces był farsą, nie przesłuchano Zofii, nie brano pod uwagę zeznań naocznych świadków potwierdzających atak Sowietów, a wyrok śmierci dostali nawet żołnierze, którzy nie użyli wówczas broni (co potwierdziła analiza rusznikarska). Żołnierzy po błyskawicznym procesie wywieziono do lasu i strzelono w tył głowy. Grobów nie znaleziono. Po upadku PRL’u nie udało się odnaleźć bliskich podporucznika Przerwy. Zapewne potomek odważnego polskiego dowódcy nigdy się nie dowiedział, że jego ojciec był wielkim bohaterem.

Zapał prokuratora doprowadził do skazania Feliksa Lisa na 12 lat więzienia, za to, że miał czelność zgłosić sprawę konduktorowi. Funkcjonariusz, który powiadomił żołnierzy dostał 10 lat. Interweniujący funkcjonariusze SOK również trafili do więzienia.

Straszne to były czasy, warto o nich pamiętać, by przez przypadek w wyborach nie wybierać ludzi (oraz ich ideologicznych spadkobierców), którzy na czołobitnym, poddańczym stosunku wobec okupanta, robili błyskawiczne kariery.

Pamięć ludzka jest ulotna. Zwłaszcza przy urnach, dlatego warto pamiętać historię. Także tę najnowszą, bo kto pamięta jakiej partii sekretarzem generalnym był człowiek upierający się, że majątek nie jest z grabienia państwa, tylko z gry w ruletkę? Problem w tym, że wg kasyna nie miało to miejsca, gdyż pamiętałoby taką wygraną, czyli trafienie w ruletkę 138 razy pod rząd przy maksymalnej stawce 🙂 Pewnie niewielu pamięta. Ja też zapomniałem. Przypomniała mi dopiero o tym lektura „Karawany Literatury” Waldemara Łysiaka.